“Was dat dan beter?” vraag ik hem. Hij, mijn vader, zit tegenover me. We drinken een biertje en praten over werk. Hij heeft de pensioenleeftijd al bereikt, maar is zelden zo druk geweest met zijn werk als nu. ‘Werkend het graf in’, grap ik weleens.
“Ja, het verschil is dat ik vroeger (pre-internet) de deur van kantoor achter me dichttrok, en daarmee ook mijn werk mentaal afsloot. Je kon er toch niet mee verder. Morgen weer een dag. Het tempo lag ook veel lager. Er was ook geen concurrentie voordeel met betrekking tot snelheid. Ik vind al met al, dat werk vroeger beter in balans was met mijn persoonlijke leven. Nu sta ik non-stop aan.”
Hij heeft natuurlijk 100% gelijk, die gekke vader van mij.
We leven in een high pace, high profile, high pressure wereld.
En zijn we hier niet een beetje moe van?
Ik vertelde een tijdje geleden dat ik van mijn FIRE high horse ben gevallen.
Psst: schrijf je in voor mijn wekelijkse nieuwsbrief ‘3 op dinsdag’.
Ik vind de FIRE movement (financially independent & retire early) interessant omdat ik wil weten wat mensen drijft om lyrisch te zijn over vroeg met pensioen gaan.
Ik snap het wel.
Het gaat om niet meer mee willen – en kunnen – doen met het enorme, moordende tempo. Het altijd aan staan.
Niet verrast, wel aangenaam opgetogen, was ik toen ik een nieuwe trend tegenkwam op mijn oh-z0-geliefde-maar-ook-gehaatte social media kanaal Instagram: Lazy Girl Job. Met een hashtag ervoor.
De #lazygirljob is een trend onder (jonge) vrouwen die zeggen: ‘genoeg! Ik streef niet meer een giga carrière na omdat het me mijn mentale gezondheid kost! Ik kies voor een baan die minder druk op me legt, die ik kan combineren met privé, die makkelijk uit te voeren is, en die voldoende betaalt om een prettig leven te leiden.’
Een baan die geen wissel trekt op je mentale welzijn, die genoeg betaalt om te voorzien in levensonderhoud plus een beetje extra, waarmee je geen baanbrekende carrière nastreeft en die je met 2 – of 1 – vingers in je neus kan doen. Niet stoppen met werken zoals bij de FIRE movement, maar werk dat balans brengt. Dat het leven privé leuk houdt. Werk dat je lekker laat slapen, gezonde werktijden laat hebben en niet al je energie ontneemt.
Klinkt te gek.
Mijn vader had vroeger totaal geen #lazygirljob. Eigenaar van een groot communicatie bureau. Altijd maar verantwoordlijk voor de salarissen van veel gezinnen. Streven naar het beste bureau zijn. En toch had hij balans. Balans die hij nu mist. Niet omdat hij zo is veranderd, maar onze wereld. Ons werkende bestaan is ALTIJD aan. Na 17 uur je laptop dicht en niet meer bereikbaar? Dan mis je concurrentie voordeel ten opzichte van de collega’s die ’s avond nog wél even doorgaan. Niet om 7 uur als eerste reageren op een berichtje in slack in de team groep? Jammer, die collega die dat wel deed was weer eens spot-on en op toppen van zijn kunnen terwijl jij nog op 1 oor lag.
Niet altijd aan staan betekent dat anderen je in kunnen halen.
Niet altijd aan staan betekent dat je concurrentie voordeel mist.
Niet altijd aanstaan maakt dat je als minder hongerig voor die promotie wordt gezien.
Niet altijd aanstaan brengt leven terug in je leven.
Niet altijd aanstaan is nogal prettig.
Want het leven is meer dan werk, carrière en zakelijk succes.
Je eigenwaarde vinden buiten je baan, buiten je zakelijke successen, is een uitdaging in deze moderne tijd. Bevestiging van jezelf in jezelf vinden, in plaats van bevestiging vinden in de likes en volgers op Instagram en Tiktok, is ook een uitdaging in deze moderne tijd.
De lazy girls hebben het zo gek nog niet bekeken. Tenzij de #lazygirljob weer een prestatie op zich moet worden.
Psst: schrijf je in voor mijn wekelijkse nieuwsbrief ‘3 op dinsdag’.
