Ik publiceerde een chaotisch blog, over het onderwerp kinderen. De eerste, na reeds maanden die voorbij gingen waar dit topic een continu conflict is in mijn hoofd. Dit artikel is een tweede. De chaos in mijn hoofd is minder, ik vertel je zo waarom. De chaos in mijn schrijven zal hetzelfde blijven.
“Een conflict zit tussen je angst en verlangen in”, vertelde een zeer ervaren merk strateeg me vorige week toen ik haar sprak over ons merk bij Elfin.
Angst en verlangen.
Hm.
Hoe dan ook. Ik kreeg vele reacties. Dank, dat meen ik. Vele mensen namen de moeite om mij uitgebreide e-mails en prive berichtjes te sturen en zeggen dat ik dat waardeer is een understatement.
Wat fijn om verschillende verhalen te horen.
Een moeder die eigenlijk wel spijt had, maar ja, de kinderen waren er en ze houdt ook van ze.
Een vader die vertelde dat als ik ook maar iets twijfelde, er niet aan moest beginnen, want het is een bom in je relatie.
Een moeder die zo blij is met haar keuze dat ze me video’s stuurde met argumenten om wél voor kinderen te gaan.
Een vrouw die vertelde dat ze had gekozen voor een kindvrij leven en gezien de stand van zaken rondom onze wereld en klimaat is dat voor haar nog steeds de beste keuze.
Een moeder die vertelde dat ze jarenlang twijfelde en er toch voor ging, en erg blij is.
Een vader die met zijn partner koos voor 1 kind en dat wel voldoende vindt.
Een vrouw die heel bewust koos voor een kindvrij leven en verliefd werd op iemand met twee kinderen, en daar flink van baalt.
Een stel dat al lang samen is en geniet van een kindvrij leven al reizend rond de wereld.
Een vrouw die vroeg in haar twintiger jaren koos voor een kindje om een ouder opa te kunnen maken, er inmiddels 4 heeft en na lang wikken en wegen kinderen toch een verrijking vindt.
Een vrouw die heel graag een kindje wil, maar geen partner heeft en nu met een homo stel een co-ouderschap wil opzetten.
Ik kreeg hele pure en mooie, open berichten van mensen. Ik kreeg berichten van mensen die me proberen te overtuigen er gewoon voor de gaan. Ik kreeg berichtjes van mensen die me waarschuwden en me aanmoedigden vooral mijn eigen keuze te maken en niet onder druk van ‘de norm’ een keuze te maken.
Zoveel mensen, zoveel verhalen, zoveel gevoelens.
En toch, wijk je anno 2023 flink af van de norm als je niet kiest voor kinderen.
Beter gezegd: als je niet kiest voor een leven als ouder.
Want dat is het onderscheid dat ik ben gaan voelen: ik ben dol op kinderen. Ze zijn zo puur, creatief, grappig, lief. Ik zou best vader willen zijn, twee dagen per week.
Maar ik ben vrouw, dus ik zou per definitie moeder zijn, 7 dagen per week. Week in week uit. Voor altijd.
En dat is een leven dat ik niet zie zitten.
Tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig hoe het is om een ander mens het leven te geven, startend in jouw buik.
Ik ben zo benieuwd wat er voort zou komen tussen mij en Matt.
Ik ben zo gekmakend dol op Matt en ik gun hem een papa te zijn.
Maar de nieuwsgierigheid is niet overtuigend genoeg.
Mijn liefde voor Matt misschien wel. Ik weet nog niet wat het leven zal brengen.
Misschien kunnen we wel helemaal geen kinderen krijgen. Wist je zoiets maar. Of het je gegeven zou zijn of niet, scheelt veel denk werk.
Ik las van de week dit:
“In 1957 werd de anticonceptiepil ontwikkelt. In de begintijd mocht een vrouw die alleen gebruiken wanneer er sprake was van hevige menstruatieklachten. In Amerika mochten vrouwen vanaf 1960 de pil op recept slikken als anticonceptie. Dat kon echter alleen als ze getrouwd waren. Het heeft jaren geduurd voordat elke vrouw de pil mocht slikken.”
Vroeger ging je potje naakt worstelen met je geliefde en daar kwamen kinderen uit voort.
Ik denk dat ik de eerste generatie vrouw ben in mijn familie voor wie kinderen krijgen ja/nee een bewuste keuze is. Vroeger gebeurde het gewoon. Dat hoorde erbij.
De chaos is minder, want ik heb een modus gevonden waar ik elke dag een keuze mag maken, en niet verder hoef te kijken dan vandaag. Vandaag vind ik ‘nee’. Nee, ik wil geen leven als ouder. En dat is oké.
Schrijf je in voor mijn wekelijkse nieuwsbrief: 3 op dinsdag.
