Oké, beste lezer. Waar moet ik toch beginnen als ik het hierover wil hebben met jou? Ik weet het niet. Dus ik begin maar. En ik ga misschien van hak op de tak. Vergeef het me. Het is een chaotisch onderwerp dat elke dag sluimert in mijn hoofd. Ik ga van me afschrijven. Ik probeer antwoord te vinden op de vraag of ik een kind wil.
Situatie schets: ik ben 36, ga trouwen met mijn grote liefde, heb een heerlijk leven, heb vele vriendinnen met kinderen, kinderen in de familie, en ik heb vooralsnog zwijgende eierstokken.
Nooit heb ik mijn leven gevisualiseerd als moeder. Totdat ik Matt ontmoette. Het is niet zo dat ik opeens moedergevoelens krijg door hem, maar ik begin wel enorm te dubben of ik kinderen wil.
Ik weet het niet.
Nee.
Of toch wel?
Wat zijn de argumenten voor ‘wel’? Zijn die fijn? Zou ik moeder-zijn leuk vinden (nee, denk het niet)? Zou ik benieuwd zijn wat er zou voortbestaan uit mij en Matt (ja, enorm)? Ben ik bang dat ik ‘later’ iets mis (ja)? Is dat mijn gevoel of wordt dat zonder woorden overgebracht door mijn omgeving (ja, ik denk het wel)? Vind ik kinderen eigenlijk leuk (ja)? Ben ik bang om geen echte bevrediging in het leven te vinden (ja, want iedereen vertelt me toch echt dat een kind krijgen het meest zingevende ooit is)?
Weet je wat mij zin geeft in het leven? Het leven zelf. Afijn. Flauw. Wel waar.
Welke gevoelens, zowel positief als negatief, zijn van mij?
Want als ik aan het positieve van kinderen krijgen denk, besef ik dat dat toch een beeld is dat de buitenwereld schetst. Gezin als hoeksteen van de samenleving. Als vrouw het hoogst haalbare doen: een kind baren.
Maar wat als je dat niet wil? Wat als je als vrouw geen moeder wil zijn?
Weet je wat gek is, als ik de vaderrol had kunnen hebben dan was ik er misschien voor gegaan. Een gezin lijkt me – bij tijd en wijle – gezellig. En (gedoseerd) kinderen in mijn leven vind ik ook erg leuk. Ik geniet enorm van mijn neefjes en de nichtjes van Matt.
Ik sprak van de week met een dame die bewust heeft gekozen geen kinderen te willen. “Convert a ‘problem’ into possibilities: wat is er allemaal mogelijk als je een ander leven kiest?’
Nou, dat weet ik allang. Want precies dat leven heb ik altijd voor me gezien. Hoe dat leven eruit ziet?
Doen wat goed voelt. Wat dat ook is. Een bedrijf starten. Reizen. Gewoon helemaal niks doen. Een boek schrijven. Een nieuwe hobby. Precies dat ritme volgen wat past op dat moment, zonder dat er beslag op mijn tijd, lijf, geld en aandacht wordt gelegd.
Oei, schuldgevoel. ‘Ga je als vrouw dus elk weekend gewoon doen waar je zin in hebt? Lang in bed liggen? Eindeloos badderen? Je in geen enkel opzicht nuttig maken?’
Gek he, hoe we als meisje al geprogrammeerd worden om dienend en zorgend te zijn. Voor alles en iedereen behalve onszelf. Althans, dat was wel wat mijn moeder en oma’s me als voorbeeld gaven.
Het moment dat ik tegen mezelf zeg “houd maar op met piekeren, geef jezelf toestemming om je leven vorm te geven zoals jij wil. Je hoeft geen moeder te worden. Je hoeft geen kind te krijgen” dan overvalt me een gevoel van excitement en rust over het leven dat er voor me is.
En dan kijk ik naar Matt. Naar zijn prachtige lieve ogen. Dan vult mijn hart zich met liefde voor hem. En dan denk ik aan dat er misschien een dag komt dat hij eerder onze moeders gaat bezoeken dan ik. En dat is zo onverteerbaar, dat ik denk ‘maar een kind van hem zou me dan in ieder geval aan hem herinneren.’
To be continued. Maar ook: dit is zo’n mega pittig onderwerp, en er zijn heel weinig mannen en vrouwen in mijn omgeving die hier ook mee worstelen. Alle gedachten en hersenspinsel waardeer ik enorm. Sharing en caring, zoiets.
Schrijf je in voor mijn wekelijkse nieuwsbrief: 3 op dinsdag.
