Post uit Rome #2

Ik ben inmiddels 5 dagen in Rome. Een vreemde stad zonder toeristen, waar ik de taal amper spreek en waar ik nog al mijn plekjes moet ontdekken.

Mijn supermarkt.

Mijn favoriete koffietentje.

Mijn go-to plek voor een snelle lunch.

Mijn fijne adresje voor groente en brood.

Het avontuur is groot, maar ik voel me ook ongemakkelijk. Gehaast op een vreemde manier. Als ik door de straten loop voel ik me lichtelijk verloren, dus ik bedenk steeds een einddoel. 

Eerst wandelen langs de Trevi Fontein, dan ondertussen goed kijken welke cafés er leuk uitzien, maar niet te veel de indruk wekken dat ik hier een toerist ben. Want dat ben ik niet. Ik woon hier, for god sake. Kijk mij. Oh nee, kijk mij maar niet. Nee, let niet op mij. Ik loop hier heel nonchalant als een echte Italiaanse. Oké, ik ben wat te blond, maar vooruit. In de supermarkt zeg ik al ‘vorrei un po’ d’olive, si si, no un po ‘di piu per favore. Si si grazie mille, buona giornata, grazie, anche a lei’ dus ik ga bijna door als Italiaanse. Zou Matteo nog appen? Hij kwam meteen de tweede dag weer langs. Wijn drinken. Wat wil hij van mij, hij ziet me heus niet staan, ik als toeriste, wat een grap. Oh, kijk, dat ziet eruit als een leuke plek. Of te toeristisch? Dit is wel erg dicht bij het Pantheon, en daar zitten over het algemeen alleen toeristische tenten. Shit, ik ben er te snel langs gelopen, ik kon het niet zien. Oké, nog een klein ommetje via Piazza Navona, daar zit een goede ijstent, hoorde ik. Zal ik een ijsje kopen? Of vanavond uit eten gaan? Nee, ik ben alleen. Ik ga hier niet alleen als een verloren toerist zitten eten. Dan maar naar de supermarkt. Oh kijk dit nou, wat geweldig, er is hier gewoon niemand! Geen enkele toerist, behalve ik dan, op Piazza Navona. Ik voel de ogen van de Italiaanse obers in mijn rug prikken. Nonchalant vooruit blijven kijken! Terug door de Ghetto, een stukje langs de Tiber lopen en dan de brug over naar Trastevere. Dan ga ik daar wel even langs de supermarkt. Hoor ik dit nou goed? Speelt die violist daar op de brug Memories van Barbara Streisand? Oh gosh no, dat was het nummer op mama’s begrafenis vorig jaar. Niet huilen nu. Doorlopen. Fuck, mama… ik mis je zo intens. Ruim een jaar dat je al bent hemelen. Wat zou ik je graag nu bellen om te vertellen dat ik hier in Rome loop. Look at me. Living the dream. Wat zou je trots zijn. Of is dit jouw manier om te laten weten dat je heus wel weet waar ik ben? Mama… Bijna thuis. Ik maak vanavond pasta voor mezelf. Ga ik daarna nog even wandelen. Ik ben blij als Eef er is dit weekend. Ga ik me ooit thuis voelen hier? 

Ik doe de voordeur open en loop mijn studio binnen. Mijn telefoon piept. Matteo. ‘Ciao bella, do you still need help with the dishwasher? I can come by tomorrow after work, that OK?’ Ha, dat is heel erg OK. Ná werk, dat is promising…

In 2020 woonde in 3 maanden in Rome. Tijdens de Covid-19 pandemie liep ik door de verlaten straten van deze prachtstad. Ik kwam om de taal te keren (en elke dag spaghetti te eten), maar het werd een veel groter avontuur dan gedacht. In deze artikelen neem ik je mee in mijn tijd in Rome.