Post uit Rome #1
Verregend glibber ik door Via dei Riari. In beide handen een rolkoffer en ondertussen kijkend op Google maps om mijn appartement te vinden. Het regent pijpenstelen. Mijn haar plakt aan mijn hoofd, mijn brilglazen zijn beslagen. Ik bel aan. De deur wordt opengedaan en ik vraag me af of ik wel het goede adres heb…
Ik dacht dat ik dit appartement zou huren van een Italiaanse instantie, niet van een verschrikkelijk knappe Italiaan van mijn leeftijd, met een lach die mij bijna aan het huilen maakt vanwege mijn verregende voorkomen en een witte blouse strak om zijn fitte lijf. “Ciao Puck! Good to see you. Did you have a good flight? Allora, dai!”
Ken je dat gevoel dat je jezelf vervloekt en wenst dat je een uur terug kon in de tijd, om – in mijn geval – op z’n minst een paraplu te kopen? Matteo is de levens geworden Italiaanse fantasie. Denk aan een Italiaanse man, en hij is het. Irritant sexy, gekmakend charmant.
We lopen door de grote voordeur naar binnen, hij gaat me voor. We moeten de trap op en uiteraard, Italiaans als hij is, tilt hij mijn koffers omhoog.
Ik loop het appartement binnen. Het is een open studio, met 3 verdiepingen, allemaal verbonden. Split level, in hippe interieurs taal. Links de keuken en de lange eettafel. Drie treden omhoog staat de bank en een werkplek. Nog enkele treden omhoog de slaapkamer met de badkamer. Naast de keuken een deur naar buiten. Want hey, ik ben niet gek! Drie maanden verblijven in Rome midden in de zomer vraagt om een eigen terras. Een terras waar ik nog vele drankjes zal gaan drinken…
“This is your apartment for the next three months. Do you like it?” Engels met een Italiaans accent. Dit vraagt om problemen. Ik stamel dat het er goed uit ziet. Hij vraagt wat ik kom doen in Rome. “Met jou elke avond op stap”, wilde ik zeggen. Deed ik niet, natuurlijk. Deze man maakte me verlegen. Ik vertelde dat ik hier was om Italiaans te leren. “Brava! Brava! That’s amazing! I can help you, the next time we talk Italian”, knipoogt hij. Hij zit openlijk te flirten. Mooi. Nu ik nog.
Drie maanden zal ik in Rome blijven. Drie maanden is Rome mijn thuis. Het is 2020 en we zitten midden in Covid tijd. De stad is leeg, geen toeristen, enkel de Italianen genieten van alle pracht en praal. Ik ben hier naar toe gegaan om de taal te leren. Om me te laten meenemen in de energie van deze eeuwenoude, prachtige stad. Om gênant veel spaghetti te eten, en, vooruit, zo af en toe een Italiaanse flirt te beleven. Dat dit zou gebeuren op dag 1 had ik niet verwacht…
In 2020 woonde in 3 maanden in Rome. Tijdens de Covid-19 pandemie liep ik door de verlaten straten van deze prachtstad. Ik kwam om de taal te keren (en elke dag spaghetti te eten), maar het werd een veel groter avontuur dan gedacht. In deze artikelen neem ik je mee in mijn tijd in Rome.
