“Mis me maar niet teveel”, zei ze. Een half uur later kwam de dokter en gaf haar een shotje sedatie. Een cocktail waardoor ze in een diepe slaap viel. Precies 26 uur later overleed ze. Mijn lieve mama. “Kijk niet teveel achterom. Ga plezier maken, schatje. Leef met je hand op je hart.”
Na 10 jaar ‘in de wachtstand geleefd te hebben’, zoals ze het zelf zei, sprak ik haar op 13 maart 2019 voor het laatst. 10 jaar een ziekte die als een tikkende tijdbom onder al het dagelijks leven lag. Wachtend om te exploderen. Vele verjaardagen hebben we gedacht ‘dit is de laatste’. Haar 61e werd de laatste.
‘Je leert ermee leven’, zeiden mensen. ‘Het wordt minder hoor, dit verdriet’, werd me beloofd. Mis mis mis. Zo is het niet. Als de vrouw die jou het leven gaf, je moeder, overlijd, is dat ontwrichtend. Voor mij althans. Het voelt alsof ik altijd iets mis. Iets tastbaars. Een hand, bijvoorbeeld. Je kan prima leven zonder hand, maar het is toch niet fijn. Je merkt elke dag dat je iets mist.
Zo ook met deze rouw. Mijn leven is 180 graden anders dan op het moment dat ze overleed. Ik ging op wereldreis, ik zegde mijn corporate carriere vaarwel, ik verkocht mijn huis, ontmoette mijn geweldige liefde, ik ben zelfs verloofd. Ik heb mijn eigen bedrijf. Mijn broer heeft 2 kindjes gekregen. Ik heb heimwee naar hoe mijn leven was vlak na haar overlijden. Want toen was alles nog hetzelfde als de dag voordat mama overleed. Het verdriet en de rouw is niet zo ontwrichtend als de eerste weken na haar overlijden. Het heeft zich dieper in me genesteld. Ik voel het in mijn buik, mijn keel, mijn borst.
Laatst werd ik wakker, abrupt, uit een droom. Ik droomde dat mama opeens weer de kamer binnenliep. Mijn broer en ik gilden wanhopig ‘wáár was je?’. “Sorry lieverds, ik weet dat ik jullie enorm veel verdriet heb gedaan, maar ik had even een pauze nodig. Ik moest even op mezelf zijn. Maar ik ben er weer!”
En dat is precies hoe het voelt: alsof ze even weg is, maar niet definitief. Het besef van ‘nooit meer’ is amper te bevatten. Het blijft emotionele chaos, rouw, ik leg me er maar bij neer.
Wat mooi geschreven. Heel veel sterkte met dit immense gemis.