Ik zat daar maar. Een beetje glazig te kijken. Nog een keer de noodknop in te drukken. Wachten tot de verpleger er aan zou komen. Mama’s lijf begon steeds heftiger te beven en te trillen. Haar ogen draaien weg. Ik voelde mijn rug klam worden en mijn benen slap. Ze had wéér een anafylactische shock. Ze dienden haar chemo toe, en haar lichaam reageerde niet goed. Ze dienden veel te hoge doseringen toe. “Dit zijn de doseringen die we voorgeschreven krijgen om te geven, mevrouw”, zei de verpleger. Een kleinere dosis wilden ze niet geven, want ‘dan werkt het misschien niet’. Het was verschrikkelijk om haar zo te zien lijden. Ik voelde me zo machteloos.
De dosering chemo die ze kreeg, was vastgesteld aan de hand van vele onderzoeken. Op mannen. Minstens 20 kilo zwaarder dan mama. Maar mijn moeder was geen man. Maar een vrouw met een ander lichaam, dat functioneert op een andere manier dan een mannenlichaam.
Het maakte me zo verdrietig, de nonchalance waarmee werd medegedeeld dat dit nou eenmaal zo was zoals het was. En het maakte me boos!
Het was destijds 2017 en nog altijd werd er vrijwel geen onderzoek gedaan naar medicijnen en behandelingen op vrouwen.
Er is een man in de familie (Zwitserse kant) die vaak mijn man vraagt waarom ik toch doe wat ik doe. Begrijp me niet verkeerd, gouden vent, maar een boegbeeld van het patriarchaat. 7 vinkjes all the way. Zijn vrouw stopte met werken na de geboorte van hun kind. Wel zo fijn, ‘dan kan zij thuis op de baby passen en het huishouden doen.’ Wat ik doe met elfin is feministische onzin.
Hij is niet de eerste man. Ha, was het maar zo’n feest.
“Héhé, eindelijk een keer een andere post dan dat feministische gedoe”, aldus ooit een scharrel, op Instagram, tegen mij. Ik moest maar lekker normaal doen en niet teveel praten over vrouwenrechten en meer geld in de handen van vrouwen. Moeilijk gedoe. Liefde was heel snel bekoeld.
Inmiddels is het 2023, en is de vrouwenonderdrukking nog altijd schrikbarend prominent aanwezig. Er wordt ons verteld er vooral mooi en leuk en slank uit te zien, en te lachen en onze huid jong en glad te houden. Leuk, een bedrijfje opzetten, maar laten we in godsnaam meer dan 99% van alle funding in mannelijke founders investeren. Salaris? Nee joh, vrouwen kunnen wel toe met wat minder. Auto’s? Die moeten we vooral ontwerpen op mannenlichamen, want welke vrouw kruipt er nou achter het stuur? Medicijnen? Ach, waarom vrouwen in leven houden, laten we ons vooral focussen op de man!
Ik ben er gewoon zo klaar mee. ‘Ach Puckie toch, je bent veel leuker als je lacht!’
Weet je wat mij enorm zou laten lachen van trots? Het moment dat we 1 miljoen vrouwen op het Elfin platform hebben geholpen financieel onafhankelijk te worden. Het moment dat we vrouwen met een geweldige visie hebben geholpen dit tot leven te brengen in een schaalbaar en gezond bedrijf. Het moment dat we programma’s hebben ontwikkeld voor jonge meiden om hen met zelfvertrouwen een eerlijke start te geven in het (bedrijfs)leven. Het moment dat we de overheid zo ver hebben zich net zo kwaad te maken als wij en bedrijven te dwingen hun producten ook te testen op vrouwen. Het moment dat vrouwen in de politiek geen heks meer worden genoemd. Het moment waarop vrouwen niet meer worden vermoord omdat ze vrouw zijn.
Voor mijn mama is mijn female empowerment vuur te laat opgelaaid. Maar ik doe dit voor al onze dochters, vriendinnen, zussen en moeders. En voor onze zoons, mannen, en broers. Want een wereld waar vrouwelijke en mannelijke energie in balans zijn, waar yin en yang samenwerkt, is voor iedereen een fijnere wereld.
