Ik sprak van de week met een zeer geliefd mens. Ik vertelde haar over mijn vlinders: ik wil dolgraag een magazine gaan maken voor elfin. Dit is natuurlijk oude liefde (magazines), maar ik denk dat dit PR gezien ook slim is. Afijn, daar gaat dit artikel niet over. In dit gesprek met haar vertelde ik dat ik me vaak erger aan sommige media gericht op vrouwen. Hoe ons vrouwen nog steeds wordt verteld dat we make-up product A, of nieuwe schoonheidsbehandeling B, of work-out techniek C nodig hebben om maar mooi, jong, slank en gewild te blijven.
“Maar blijkbaar willen vrouwen dat wel weten”, zei de dame in kwestie. “Anders zouden de huidige dames magazines, platformen en accounts het niet zo goed doen.”
Goed punt. Ik ging hier over nadenken. Willen we dit als vrouwen? Of is ons van jong af aan verteld dit te moeten willen?
Ik ging nadenken. Over mijn jeugd. Ik als jong meisje, wat kreeg ik mee van mijn omgeving?
Toen ik een jaar of 10 was, kwam een vriendin van mijn moeder op bezoek. Ik zat op de bank en keek Goede Tijden Slechte Tijden. Die goede ouwe tijd! Mama was in gesprek met haar vriendin. Een kleine, tengere vrouw. Ze vertelde dat ze recent 3 kilo was afgevallen. Dat was ook echt wel nodig, vond ze. Inmiddels woog ze 51 kilo.
Ik was een jaar of 14, en ging met mijn moeder op bezoek bij een moeder van een vriend (volg je ‘m nog?). We hadden onze paardrijd kleding aan, dat was namelijk onze gezamenlijke hobby: we reden elke dag samen paard. “Wat een dikke kont heb jij!”, gilde deze 85-jarige die, als je goed keek, al met 1 been in het graf stond.
Toen ik 12 was, kreeg ik van mijn moeder een abonnement op het magazine Starstyle (ja dames en heren, de magazine liefde is real). Hier stond een grote spread (2 pagina’s aan elkaar) in met lijnen in de vorm van billen. Je moest het blad openvouwen, op de grond leggen en erop gaan zitten. En dan kijken binnen welke lijnen jouw billen vielen. Buitenste lijn? “Beter koop je een krant om op te zitten!” kopte het magazine.
3 gebeurtenissen van de vele, en ik kan me ze haarscherp herinneren. Omdat er elke keer een zaadje werd gepland: ‘blijkbaar moet ik als vrouw er op een bepaalde manier uitzien, anders is het niet goed.’
Als jong meisje zie je overal om je heen reclame over hoe je jong kan blijven, slank kan worden, mooi kan zijn. Het is als een mycelium, het ondergrondse netwerk van schimmeldraden. Je ziet het niet, maar het is er wel. En hoe! Groots, met meer impact dan we beseffen.
Ik vind het zo treurig om te lezen dat de beauty industrie, en de cosmetische industrie, blijft groeien. Steeds meer jonge, prachtige vrouwen die vinden dat hun lippen dikker, rimpels strakker en jukbeenderen prominenter moeten zijn. ‘Ik doe dit voor mezelf’, zeggen ze dan. Echt? Wij vrouwen hebben zoveel in ons mars, zijn zo prachtig. Fascinerend. Ons lichaam is een wonder. We creëren nieuw leven in onze lichamen! We hunkeren ernaar gezien te worden. Zolang men maar niet ziet wie we echt zijn. ‘Laat jezelf maar zien, maar gelieve wel met een opgepoetste, afgeslankte, opgespoten versie.’ Zodat we voldoen aan hoe we denken te moeten zijn.
Vrienden en familie om mij heen hebben jonge dochters. Ik zou het geweldig vinden als zij opgroeien in een wereld zonder schoonheid mycelium. Dat ze de boodschap meekrijgen dat ze prachtig zijn, en geen euro hoeven uit te geven aan antirimpel crème, make-up, personal trainers, lipfillers en andere ongein om geliefd te zijn.
Alhoewel: ik heb een facing op 1 van mijn tanden. Ben druk in de weer met mijn kapsel. Laat elke drie weken mijn nagels doen. Waar ligt de grens? Of moeten we zeggen met elkaar: ‘het maakt niet uit, jij mooie lieve vrouw, als je het maar doet omdat je het zelf wil. Niet omdat je vind dat je dit moet doen om te voldoen aan een standaard van een ander.’
