Als je mijn start-up reis een beetje volgt, dan weet je dat ik altijd wijs roep: “Een bedrijf opzetten is een marathon, geen sprint. Neem je rust.” Dit is inderdaad een wijze uitspraak, en vaak houd ik me hier wel aan, maar dit mislukte afgelopen 2 weken. Het mislukte 100%. Ik heb vele sprintjes getrokken.
We zitten met ELFIN in de afsluitende fase van onze eerste financieringsronde. En dit opzetten en organiseren was een marathon an sich: het vele pitchen, de ingewikkelde gesprekken en documenten van de advocaat en rekensommen maken. Fundraising is een fulltime baan. Geen woord van gelogen. Man man man wat intens. Daarnaast hebben we ook een dagelijkse gang van zaken op gang te houden en sales doelstellingen te realiseren.
Maar los daarvan vloog het me aan, greep het me naar de keel. In de voorwaarden voor onze eerste investeerders, zijn namelijk voorwaarden opgenomen voor volgende investeringsrondes. Er is no way back. A point of no return. Los van dat er 2 mensen fulltime moeten leven van ELFIN – dat was een verantwoordelijkheid waar ik aan gewend was geraakt – zijn nu externe partijen betrokken en steken ze veel geld in ons. Bye bye hobby project, hello big big world.
En op zulke momenten… steekt het imposter syndroom de kop op. De momenten dat je twijfelt aan jezelf, denkt dat je niet goed genoeg bent en door de mand gaat vallen.
Wat als we het niet kunnen waarmaken?
Wat als de economie echt heel erg tegen gaat zitten?
Wat als onze visie totaal mis is?
Wat als ik dit helemaal niet blijk te kunnen, deze big people’s game?
Gekmakend. Rationeel weet ik wel dat ook alle mensen die het al gemaakt hebben, het ook maar probeerden. Op hun manier, met hun visie, met de hulp die ze konden krijgen.
Ik probeer deze twijfel aan mezelf en mijn kunnen om te draaien:
Wat als je het bedrijf bouwt wat jullie voor ogen hebben, en het lukt? Dan helpen we miljoenen vrouwen. Dan heb ik iets iniminie bijgedragen aan een betere wereld. En die missie, daar continu naar terug gaan, maakt dat ik elke ochtend opnieuw, als het nodig is, mijn renschoenen aantrek, mijn twijfels en onzekerheden parkeer en een sprintje trek.
