Only one life. Why aren’t we running towards our wildest dreams like we’re on fire?
Dit postte ik zo’n 3 jaar geleden op Instagram. Ik zegde mijn baan op, verhuurde mijn huis en ging reizen. Destijds was mijn grote droom om een tijdje vrij (en vooral ver weg) te zijn. Het was makkelijk om mijn angsten snel te identificeren en opzij te zetten.
‘En mijn carrière dan?’
‘En hoe doe ik dat financieel?’
‘Wat als ik het niks vind?’
‘Vreemde mensen in mijn huis, in mijn bed for F sake… Iehl!’
‘Ik ben 32, is dit niet een beetje sneu gedrag?’
‘Nog even over die baan, die heb je afgelopen jaren zo zorgvuldig opgebouwd, weet je het wel heel zeker?’
Mijn moeder was recent overleden en op dit moment waren deze bezwaren om te lachen. Ik voelde me fearless, want alles wat ik bang was te verliezen had ik al verloren.
Ik kwam terug van reizen, startte met een nieuwe baan, zegde die na 6 maanden weer op. Ik kreeg een relatie met een Zwitser, zegde mijn huur op, pakte mijn inboedel in, ging bij mijn vader wonen – afwisselend met bij de Zwitser zijn – and here we are…
3 jaar verder, zomer 2022.
Ik ben een nieuw hoofdstuk gestart in mijn leven, dat van ‘een start-up’. En binnen dit hoofdstuk zijn we bezig nieuwe alinea’s te gaan schrijven. En ik vind het rete spannend. Er zit een duiveltje op mijn schouder me minstens 2x per dag te vragen of ik wel zeker weet of ik met vol bewustzijn een afgrond in wil storten. Een afgrond van mislukken, falen en schaamte.
Dit duiveltje heb ik een naam gegeven. Henk. Sorry voor alle Henk’s op de wereld, maar deze zogenaamde vriend moet een ietwat sullige naam krijgen om aan kracht te verliezen. En Henk is een bange vent. Henk is zo angstig voor alles wat mogelijk mis kan gaan, dat hij dit de hele dag wil ventileren en mij het gevoel wil geven dat IK degene ben die bang is.
Afijn. Ik herken de angst stemmen, dat wil ik maar zeggen. En ik weet dat angst een emotie is, waar gedachten uit voort komen. Een emotie die ik niet vereenzelvig met de waarheid.
Angst om los te laten, angst voor het nieuwe, vermomd als piekeren, peinzen en overdenken.
Dit maakt dat ik al een tijdje actief bezig ben om het topic ‘angst’ te kraken. Want wat is dat toch? En niet alleen met mij, maar met mensen überhaupt. Angst is een party pooper voor dromen, angst maakt en houdt ons klein. En hoe kan het dat sommige mensen hun leven laten regeren door angst, en andere mensen ondanks alle angsten die opdoemen, toch vol gaan voor hun dromen?
Wat ik zelf probeer te doen, is angst niet meer zien als iets dat opgelost moet worden. Het is een emotie die – thank god – er is om me veilig te houden. Daarnaast is de verschijningsvorm van angst (piekeren, peinzen, coping gedrag, onzekerheid, slachtoffer spelen) niet meer dan een stem. Een stem die je enorm veel kan vertellen over wat je ten diepste wenst, als je bereid bent te luisteren.
Angst hoeft niet opgelost te worden. Het is niet iets wat je moet zien kwijt te raken en dan pas kun je je gewenste stappen zetten.
Angst is je metgezel. Net zoals liefde. Het is een van de stemmen in je, die een hele waardevolle gids kan zijn.
Zoals William Shakespeare zei: ‘there is nothing either good or bad but thinking makes it so.’
De volgende keer als Henk jou ook probeert te weerhouden van je dromen, wensen en doelen, verwelkom hem. Luister, ontdek waarom deze gevoelens er zijn, probeer ze niet met veel moeite weg te werken, heeft toch geen zin. Zet die stap, ga voor die droom (en of dat nou een baan opzeggen, iemand op date vragen, verhuizen naar een ander land of eindelijk je rijbewijs gaan halen is) en neem Henk aan de hand mee.
