“Hebben jullie ruzie gehad? Is alles goed? Is er een kleine op komst? Weet je zeker dat alles goed is?”
Ja, alles is goed. We gaan eerder naar huis. Maar niet omdat er iets mis is.
Of toch wel?
Ja, er is wel iets mis.
Ik voel namelijk lichte walging vanwege mijn hedonistische en egoïstische consumptiegedrag al zoekende naar authentieke belevingen.
Ik was op vakantie. En ik ga op vakantie omdat ik tot rust wil komen. Omdat ik wil ontspannen. Omdat ik graag wat van de wereld wil zien. Omdat ik mezelf wil ontplooien. Omdat ik tot grootse inzichten wil komen. En omdat ik andere culturen in al hun authenticiteit wil ervaren.
Met mij duizenden anderen. Vele mensen, allemaal in de top van de piramide van Maslow, op zoek naar zelfontplooiing. Op zoek naar die ene authentieke ervaring die onze status nog meer coolheid geeft dan ons beroep of onze vrimibo’s in de hotspot bars van de stad.
Zoekende naar deze bijzondere ervaringen gaan we voorbij aan het feit dat we allemaal zoeken naar authenticiteit, en dat daarmee iets wat authentiek is haar authenticiteit verliest. De paradox.
We willen in Rome de Trevi Fontein zien en in een knus restaurantje in Trastevere pasta eten gemaakt door de Nonna des huizes. En de Italianen snappen dit, die weten wat wij rijke dodo’s als authentiek zien, en stemmen daarmee hun gehele act af op wat wij hopen te vinden. Maar weet je wat pas authentiek is in Rome? Een rondje door de hete straten in achteraf wijken waar vieze brommers je om de oren scheuren en je elke 3 meter moet oppassen dat je niet in een gore honderdrol stapt, om vervolgens in een barretje met tl-verlichting en een vieze plee zonder WC papier een pizza wegvreten. Dát is het echte Rome.
Alles wat wij authentiek achten is een tourist trap. We hopen op unieke ervaringen en het openen van onze ogen en verruimen van onze wereldwijsheid. Maar weet je wat de grap is? In Italië wil je ‘het echte Italië zien’ en ga je net zo lang op zoek tot je het vindt. In onze ogen is het echte Italië de zojuist geschetste ‘Trevi fontein en pasta van mamma”. Dus alle vieze straten, lelijke gebouwen en straten bezaaid met hondendrollen probeer je te vermijden. Reizen – of laten we zeggen: vakantie vieren, toerist zijn – opent niet onze ogen, omdat we vaak op zoek gaan naar bevestigingen van wat we hopen te vinden.
Na een week in Corsica te zijn geweest – wat leuk was, want een prachtig eiland, begrijp me niet verkeerd – zaten we op de Ferry terug naar het Italiaanse vaste land. En opeens voelde ik me misplaatst. Omringd door grote groepen dikke Duitse mannen in hun midlife die met de motor naar het eiland waren geweest, om zich daar weer 25 te voelen, vermomd door een grote helm, vermaakt te worden door attracties speciaal opgezet voor toeristen om vervolgens voor teveel geld middelmatig eten te eten en veel bier te drinken om vervolgens hun afval daar achter te laten om maar die gave ervaring te hebben – urgh. En ik was één van hen. Ik deed hieraan mee.
We zouden na Corsica 3 dagen naar Italië gaan maar na dag 1 zei ik tegen mijn vriend: we gaan. Ik wil hier – nu – niet aan mee doen. Een week vakantie was genoeg. En thuis slaapt toch lekkerder en mijn eigen gemaakte eten is beter dan in 90% van de restaurants. Wat een verheven idee om zoveel op vakantie te willen voor die oh-zo gewenste ontspanning. Die gezochte authentieke gave ervaringen. Maar ondertussen deze planeet heftig te vervuilen met mijn egoïstische wensen en overal mijn troep achter te laten.
Voor mij voorlopig geen vakantie, ik ga zelf ontplooien en diepe gedachten hebben dicht bij huis. Of is dit de overtreffende trap van verhevenheid?
