Van het café waar we nog een biertje dronken voordat het concert begon, liepen we naar de Ziggo Dome. Het was nog wat vroeg en het concert zou pas over 1,5 uur beginnen.
“Laten we anders hier even gaan staan, misschien verkopen we onze kaarten nog”, zei mijn vader. We waren met ons tweeën voor het concert van Eric Clapton, maar mijn vader had destijds in 2019 4 kaarten gekocht – ja, het concert was in verband met Covid-19 al twee keer verplaatst.
We stopten voor de ticket counter, de plek waar mensen nog een kaart konden kopen, of waar ze naar toe konden als ze problemen hadden met hun tickets. Meermaals stonden we onze tickets te promoten – halve prijs! – aan mensen die aansloten in de rij voor de ticket balie. Niemand hapte.
“Do you have a ticket, sir?” vroeg een man die aan kwam lopen. Een kop kleiner dan mijn vader, sprankelende bruine ogen. Hij kwam verward over.
“Yes sir, we have two tickets, would you like to buy them?”
De man begon een heel verhaal. Hoe hij hier per toeval terecht was gekomen. Hoe geweldig Eric Clapton hem leek. Nee, hij had eigenlijk geen plannen om naar het concert te gaan. Maar nu hij ons zo trof moest het wel een teken van boven zijn. “The energy is right, the angels above have sent me to you.” Al mijn alarmbellen gingen af. Ik ben zelf ook een zweverige wappie, waarom alarmeerde me dit dan?
Hij gaat onze zakken rollen.
Hij grist zo de tickets uit mijn vaders handen.
Hij gaat een truc doen om zonder te betalen ervan door te gaan.
Mijn hoofd bedacht alle mogelijke scenario’s.
Ik had het idee dat mijn vader het ook vreemd vond.
“I have an idea, I take the tickets, and I will have a look if I can find another person who wants to go. God above will send them to me. I’m so grateful to meet you here.”
Zie je wel, hij probeert het gewoon.
“We bought the tickets for €125 each, for €60 each you can have them” zei mijn vader.
De man pakte zijn portemonnee uit zijn tas en haalde daar twee briefjes van €50 uit. Mijn vader en ik keken elkaar aan.
“Okay”, zei mijn vader, “we have a deal. €100 for two tickets.” De man gaf ons de €100 en liep weg met de twee tickets.
Ik heb toen 1.5 uur zitten nadenken over wat hier mis kon zijn gegaan.
“Dat briefgeld is misschien wel nep”, zei ik. “Of hij gaat nu de twee tickets voor €100 per stuk doorverkopen en zelf een dikke winst maken.”
Inmiddels zaten we in de zaal, het voorprogramma was net afgelopen. Slowhand Clapton stond op het punt om te beginnen, en wie zien we daar binnenkomen en naast ons plaatsnemen?
De man, sent by God. Hij had een vrouw meegenomen. Hij had haar zien dwalen voor de Ziggo Dome met een vals kaartje. Ze was helemaal uit Rotterdam gekomen en verdrietig dat ze blijkbaar een scam ticket had. De man verkocht 1 van zijn kaartjes aan haar voor – jawel – €60.
Hij nam plaats naast mijn vader, en gaf mijn vader nog €20. Mijn vader wilde het niet aannemen, aangenaam verrast door de goedheid van de man en onaangenaam verrast door ons eigen misplaatste vooroordeel. De man stond erop, hij had immers beloofd €60 per kaartje te betalen.
Hij kocht nog wat te drinken voor de vrouw en verdween vervolgens.
“I’d rather try to find a spot in front of the stage, I’d like to see Erics face. I don’t think I will ever see him live on stage again.” En hij verdween.
Ik denk dat dit voor mij ook de eerste en laatste keer was dat ik Clapton live zag. En hopelijk ook de laatste keer dat ik achterdochtig ben naar zo’n oprecht goed mens.
