Het was 2014 en ik werkte net een jaar bij mijn eerste werkgever: wehkamp. Ik was op mijn 25e aangenomen om de online redactie op te tuigen. Mijn eerste baan, blue als het maar kan, hopend op het veranderen van de wereld.
Ik kan me nog goed een gesprek herinneren met Marijke, mijn collega van de mode afdeling. Ik vertelde haar dat ik – ondanks dat ik mijn werk erg leuk vond – soms moeite had met het feit dat ik mijn talenten inzette om mensen meer kleren te laten bestellen. Zou ik niet wat beters moeten gaan doen? (Zonder ook maar een enkele baan te willen veroordelen, dit voelde echter voor MIJ niet als het juiste pad.)
“Nee joh, dit gevoel gaat wel over. Had ik vroeger ook, maar je komt op een gegeven moment tot de ontdekking dat je vooral gewoon een leuke baan moet creëren voor jezelf.”
Oké, zij kon het weten, dus ik legde het gevoel naast me neer.
4 jaar later. Ik had mijn sporen verdiend bij wehkamp en werd gevraagd om hetzelfde trucje te komen doen bij een groot kabel slash telecom bedrijf. Hint: het zijn 2 grote spelers in Nederland, ik werkte bij de oranje variant 😉
Mijn baan was te gek: bijna elke week ging ik met collega’s naar de grote muziekhal die we sponsorden, zat ik bij Ajax op de eerste rij en hopte ik van netwerk borrel naar diner show. Wat een feest!
Maar tja, ‘dat ene gevoel’, dat zat er nog.
Op een vrijdagmiddag zat ik in een cafe te borrelen met mijn team, en mijn lieve collega en vriend Mart zei tegen mij: “Puck, ik heb nooit begrepen waarom jij je talenten inzet voor dit bedrijf. Waarom ga je niet iets doen waarmee je écht verschil maakt? Je hebt zoveel power!”.
Ai.
Ik weet het. Ik voel het. Maar ik weet niet WAT dan wel?
Fast forward 2 jaar later. Maart 2019 overleed mijn moeder. Ik mei 2019 begon ik met het schrijven van blogs over financiën. Ik was ook zelf lichtelijk verbaasd over waarom dit specifieke onderwerp ‘opeens’ zo interessant was voor me. Geld had me altijd geboeid, maar ik had er nogal een slechte relatie mee. Afijn, ik begon te schrijven. Richtte me op vrouwen. Vertelde ze over mijn beleggingservaringen. Hoe ik een vastgoedbelegging had aangekocht. ETF’s uitzocht op de beurs.
Achteraf voelt het alsof mijn mama via mijn pen me inspiratie gaf, me een richting op duwde, me eindelijk op het spoor zette waar ik blijkbaar naar toe moest bewegen.
Het is nu mei 2022. Ik kreeg afgelopen weekend een berichtje van een ELFIN member over hoezeer de masterclass over salarisonderhandelingen in het membership haar hadden geholpen. Eindelijk durfde ze het gesprek met haar manager aan te gaan. Ze vroeg €100 bruto per maand meer, en kreeg €100 bruto per maand meer.
Op dát soort momenten weet ik, en voel ik, waar ik in 2014 al naar zocht: werk doen wat ik inhoudelijk te gek vind EN waarmee ik mijn talenten inzet ‘for good’ – inzet om anderen te helpen.
Echter denk ik nog vaak aan de woorden van Marijke. Een start-up hebben is leuk, maar soms verlang ik ook weer terug naar die leuke baan. Waar ik mijn vak kon uitoefenen – in plaats van de hele dag dingen doen die ik nog nooit heb gedaan – en niet hoef na te denken over pensioen regelen, elke maand belasting aangiftes doen, met weinig middelen toch groeien en laten we het maar helemaal niet hebben over de ver te zoeken work life balance.
Conclusie?
Die is er niet. Er is geen ultieme waarheid. Ultieme bevrijding of een ideale situatie. Een baan in loondienst is net als ZZP-er zijn of een eigen onderneming hebben: een beetje leuk en een beetje niet leuk. Choose your leuk, denk ik.
Ik weet dat er weinig zo veranderlijk is als de mens. En ik weet dat ik over 3 jaar dit artikel teruglees met een glimlach. Dan wel vanuit een leuke baan, dan wel vanuit nog steeds mijn eigen bedrijf. Time will tell.
